ball

जगज्जेते ऑस्ट्रेलिया (दैनिक केसरी) 

ऑस्ट्रेलियन महिला क्रिकेट संघाने पुन्हा एकदा टी-२० विश्वचषकावर स्वतःचे नाव कोरले. खरं सांगायचं तर ही बातमी होऊच शकत नाही. ऑस्ट्रेलियाचा हा महिला क्रिकेट संघ अतिशय बलाढ्य आहे, आणि क्रिकेटच्या तीनही फॉरमॅट्स मध्ये त्यांनी स्वतःला वेळोवेळी सिद्ध केले आहे. ऑस्ट्रेलियन महिला संघाने टी-२० विश्वचषक एकदा-दोनदा नव्हे तर तब्बल सहा वेळा जिंकला आहे. २००९ मध्ये या विश्वचषक स्पर्धेची सुरुवात झाली, तेंव्हापासून २ वर्षे वगळता (२००९ आणि २०१६) ही ट्रॉफी ऑस्ट्रेलियाकडेच आहे. मागच्या रविवारी झालेल्या अंतिम सामन्यात ऑस्ट्रेलियाने दक्षिण आफ्रिकेचा १९ धावांनी पराभव करून ही विजयश्री खेचून आणली. ऑस्ट्रेलियाने प्रथम फलंदाजी करताना २० षटकात ६ बाद १५६ धावा केल्या. त्यामध्ये त्यांची प्रमुख फलंदाज बेथ मूनी हिच्या अर्धशतकाचा समावेश होता. मूनीने केवळ ५३ चेंडूत ७४ धावा केल्या. इतर फलंदाजांनी देखील तिला साथ दिली. दक्षिण आफ्रिका १५७ धावांचे आव्हान घेऊन मैदानात उतरली तेंव्हा ते आव्हान पुरेसे वाटत होते. आजकाल १५०-१६० या धावसंख्येचा पाठलाग करणे हे मोठे आव्हान वाटत नाही. त्यामुळे या वर्षी आपल्याला नवीन विजेता बघायला मिळेल अशी आशा होती. पण ऑस्ट्रेलियन गोलंदाजांनी ते घडू दिले नाही. त्यांनी आफ्रिकेला २० षटकात १३७ च्या धावसंख्येवर रोखले. आफ्रिकेकडून त्यांची सलामीची फलंदाज लॉरा व्हॉल्वर्ड हिने चांगली खेळी केली, पण ती पुरेशी ठरली नाही. ऑस्ट्रेलियन गोलंदाजांनी टिच्चून मारा करत संघाला विजय मिळवून दिला. बेथ मूनीला सामनाविराचा पुरस्कार देण्यात आला तर ऑस्ट्रेलियाची अष्टपैलू खेळाडू अशले गार्डनर हिने मालिकावीराचा पुरस्कार पटकावला. 


या स्पर्धेच्या सुरुवातीपासूनच (नेहेमीप्रमाणे) ऑस्ट्रेलियाकडे संभाव्य विजेते म्हणून बघितले जात होते. ज्या संघात मूनी,अलिसा हिली, मेग लॅनिंग, एलिस पेरी, ताहलिया मॅकग्रा, गार्डनर सारख्या खेळाडू आहेत, तो संघ किती मजबूत असेल याची आपण कल्पनाच करू शकतो. ऑस्ट्रेलिया कायमच आयसीसी ट्रॉफी स्पर्धेत आपली छाप सोडत आली आहे. ऑस्ट्रेलियन महिला क्रिकेट आणि इतर देशांमधील महिला क्रिकेट यामध्ये खूप मोठी तफावत आहे. इंग्लंड, न्यूझीलंड किंवा भारतासारखे संघ या संघाला कधीकधी आव्हान देतात खरे, पण ऑस्ट्रेलियन संघ या सर्वच संघांच्या कायमच पुढे आहे. केवळ तुलनेसाठी एक उदाहरण द्यायचे झाले तर, भारत आणि ऑस्ट्रेलिया संघामध्ये झालेल्या गेल्या २० सामन्यांकडे बघूया. या २० पैकी १९ सामने ऑस्ट्रेलियाने जिंकले आहेत, तर भारताला केवळ एका सामन्यात विजय मिळवता आला आहे. आणि हा विजय देखील भारताला ‘सुपर ओव्हर’ मध्ये मिळाला आहे. याचाच अर्थ ऑस्ट्रेलियाने कायमच भारतीय संघावर वर्चस्व मिळवले आहे. जी गत भारताची, तीच कमी जास्त प्रमाणात इतर संघांची देखील आहे. या विजयाचे विश्लेषण करायचे झाले तर ऑस्ट्रेलियाचे क्रीडा धोरण, प्रत्येक गोष्टीकडे व्यावसायिक दृष्ट्या बघण्याची पद्धत (professionalism), क्रिकेट सारख्या खेळाबरोबर खेळाडू इतरही खेळ खेळतात, ट्रेनिंग आणि आहार याची योग्य सांगड, अद्ययावत सुविधा आणि इतरही काही कारणे सांगता येतील. मुळातच या संघाकडे असलेली विजिगिषु वृत्ती, आणि मैदानावर १०० टक्के झोकून देण्याची तयारी यामुळे हा विजय मिळवणे त्यांना सहज शक्य होते. ऑस्ट्रेलियाने या स्पर्धेत एकही सामना गमावला नाही, आणि प्रत्येक सामन्यात सहजपणे विजय मिळवला. अपवाद भारताविरुद्धच्या उपांत्य फेरीतील सामन्याचा. तिथे एका क्षणी भारतीय संघ विजयाच्या मार्गावर होता, पण एक छोटासा कवडसा दिसताच ऑस्ट्रेलियन संघाने चांगला खेळ करत विजयाचे दार ठोठावले. 

दुसरीकडे दक्षिण आफ्रिकेच्या संघाचे देखील कौतुक केले पाहिजे. आयसीसीच्या मोठ्या स्पर्धेत त्यांनी प्रथमच अंतिम फेरी गाठली. गेल्या काही वर्षात आफ्रिकेचा महिला संघ चांगल्या प्रकारे मार्गक्रमण करत आहे. घराच्या मैदानावर खेळताना त्यांना काही सामन्यांमध्ये अडथळे आले खरे, पण नेटाने प्रयत्न करत त्यांनी अंतिम फेरी गाठली. आफ्रिकेच्या फलंदाज लॉरा व्हॉल्वर्ड आणि ताजमिन ब्रिट्स यांनी चांगली कामगिरी केली तर गोलंदाजीमध्ये मारिझेन कॅप आणि शबनीम इस्माईल चमकल्या. दक्षिण आफ्रिकेसाठी त्यांचा उपांत्य फेरीचा सामना महत्वाचा ठरला. उपांत्य फेरीत त्यांनी बलाढ्य इंग्लिश संघाला नमवलं. त्या सामन्यात व्हॉल्वर्ड आणि ब्रिट्स यांनी अर्धशतकी खेळी केल्या तर मारिझेन कॅपने देखील चांगली फलंदाजी केली. इंग्लिश संघासमोर त्यांनी १६५ धावांचे लक्ष्य ठेवले होते, पण दक्षिण आफ्रिकेच्या गोलंदाजांसमोर इंग्लंडला १५८ धावा करता आल्या. आफ्रिकेतर्फे इस्माईलने ३ तर आयबंगा खाका हिने ४ बळी घेतले. त्यांच्या खेळाडू हीच कामगिरी अंतिम सामन्यात ऑस्ट्रेलियासमोर करू शकल्या नाहीत, अन्यथा क्रिकेट विश्वाला एक नवीन विजेता संघ बघायला मिळाला असता. भारताचा विचार करता, आपण उपांत्य फेरी गाठली खरी, पण तिथे मात्र आपण ढेपाळलो. हातात असलेला सामना आपण छोट्या छोट्या चुकांमुळे ऑस्ट्रेलियाच्या हवाली केला. एकूणच या स्पर्धेत आपली सांघिक कामगिरी चांगली झाली नाही, ना आपली कोणी खेळाडू स्पर्धेत चमकली. याचाच परिणाम म्हणजे रिचा घोष वगळता एकही भारतीय खेळाडू आयसीसीच्या संघात स्थान पटकावू शकली नाही. 

आता या स्पर्धेनंतर लगेचच WPLची सुरुवात होईल. ही स्पर्धा भारतीयच नव्हे तर इतर खेळाडूंसाठी देखील महत्वाची असेल. ऑस्ट्रेलियातील WBBL किंवा इंग्लंड मधील Women’s Hundred सारखीच ही स्पर्धा यशस्वी होईल यात काही शंका नाही. अनेक भारतीय खेळाडू इतर देशातील खेळाडूंसह एकाच संघात खेळतील, ज्याचा त्यांना नक्कीच फायदा होईल. IPL प्रमाणेच ही लीग देखील महिला क्रिकेटला एका वेगळ्या उंचीवर नेईल पण या लीगचा फायदा जसा भारतीय क्रिकेटपटूंना होणार आहे, तसाच इतरही खेळाडूंना होणार आहे. ज्या खेळाडूंना भारतात खेळणे आव्हानात्मक असते, भारतीय विकेट्स आणि हवामान याच्याशी जुळवून घेणे अवघड ठरते, अश्या खेळाडूंसाठी ही लीग पर्वणीच असेल. ऑस्ट्रेलिया, इंग्लंड, न्यूझीलंड, दक्षिण आफ्रिका, वेस्ट इंडिज मधील अनेक खेळाडू या लीग मध्ये भाग घेत आहेत. प्रोफेशनली क्रिकेट खेळणाऱ्या ऑस्ट्रेलियन खेळाडू या संधीचा नक्कीच लाभ उठवतील. गेली अनेक वर्षे त्या क्रिकेटवर अधिराज्य गाजवत आहेत. आता भारतात सलग क्रिकेट खेळण्याचा अनुभव त्यांना अजूनच खंबीर बनवेल. ऑस्ट्रेलियन महिला क्रिकेट बलवान आहेच, आता या क्रिकेटपटू आणखी ताकदीने क्रिकेट खेळतील. ऑस्ट्रेलियन संघ जगज्जेता आहेच, पण येणारी अजून काही वर्षे देखील त्यांचीच असतील यात शंका नाही. 

– कौस्तुभ चाटे      

ही चौकट मोडणार कधी? (दैनिक ऐक्य, सातारा)

दक्षिण आफ्रिकेत टी-२० महिला विश्वचषकातील उपांत्य फेरीचा सामना चांगला रंगात आला होता. सुरुवातीला गेलेल्या विकेट्स नंतर जेमिमा रॉड्रिग्स आणि हरमनप्रीत कौर या दोन प्रमुख खेळाडूंनी भारताची गाडी रुळावर आणली होती. दोन्ही खेळाडू रनरेट कडे लक्ष ठेवून चांगल्या पद्धतीने मार्गक्रमण करत होत्या. अचानक ऑस्ट्रेलियन गोलंदाज डार्सी ब्राऊन हिचा एक उसळता चेंडू जेमिमा विकेटकीपर च्या डोक्यावरून मारायला गेली, आणि झेलबाद झाली. त्यानंतर कर्णधार हरमनप्रीतने डावाची धुरा स्वतःच्या खांद्यावर घेतली. काही वेळाने ती देखील धावबाद झाली आणि लगोलग भारताच्या सामना जिंकण्याच्या आशांना सुरुंग लागला. ऑस्ट्रेलियन खेळाडूंना एक मार्ग सापडला, आणि त्यांनी चूक केली नाही. टिच्चून गोलंदाजी करत त्यांनी विजय मिळवला. भारताचा त्या सामन्यात केवळ ५ धावांनी पराभव झाला, आणि विश्वचषकाच्या स्पर्धेतून आपण बाहेर गेलो. ठीक आहे, एक पराभव झाला, खेळ आहे, हे होणारंच, आपल्या मुली चांगल्या खेळल्या … सगळं मान्य आहे. खेळ आहे, विजय-पराजय होत राहणार यात काही शंका नाही. पण गेल्या काही वर्षात हीच कथा आपण किती वेळा ऐकली आहे? २०१७ साली विश्वचषक स्पर्धेत हरमनने अप्रतिम शतक ठोकून ऑस्ट्रेलियाला नामोहरम करत आपल्या संघाला अंतिम फेरीत प्रवेश मिळवून दिला होता. इंग्लंड समोर अंतिम फेरीत खेळताना देखील आपण शेवटच्या क्षणी अडखळलो. २०२० च्या विश्वचषकात पहिल्या फेरीत ऑस्ट्रेलियाला त्यांच्या घरच्या मैदानावर पराभूत केलं होतं, पण अंतिम सामन्यात मात्र त्यांच्याच समोर परत एकदा नांगी टाकली. मागच्या वर्षी कॉमनवेल्थ स्पर्धेच्या अंतिम सामन्यात देखील तेच. परत एकदा उपविजेतेपदावर समाधान मानावं लागलं. या अशा महत्वाच्या स्पर्धेत, एखाद्या महत्वाच्या सामन्यात आपली प्रमुख खेळाडू (बहुतेकवेळा हरमनप्रीत) बाद होते आणि आपण तो सामना प्रतिस्पर्ध्याच्या हवाली करतो. हे का घडतंय? हे महिला क्रिकेट मधलं विजेतेपद अनेक वर्षे आपल्याला खुणावतंय, पण…ही चौकट आपण मोडणार कधी? 


ऑस्ट्रेलिया विरुद्ध उपांत्य सामना. उपांत्य सामना कसला, हा तर जीवाची बाजी लावून खेळण्याचा सामना. सध्याचा ऑस्ट्रेलियन महिला संघ अतिशय ताकदवान आहे. (कधी नव्हता?) या संघाची तुलना कदाचित क्लाइव्ह लॉइड किंवा स्टिव्ह वॉ च्या संघांशी करता येईल, इतक्या ताकदीचा हा संघ. या संघाविरुद्ध खेळताना आपण १०० नाही २०० टक्के योगदान द्यायला हवं होतं. ज्या संघात अलिसा हिली, बेथ मूनी, मेग लॅनिंग, एलिस पेरी सारख्या खेळाडू आहेत त्या संघाविरुद्ध काही वेगळ्या योजना आखायला हव्या होत्या. आपण फक्त ५ गोलंदाज घेऊन खेळलो, आणि त्या प्रत्येकीने टांकसाळ उघडल्या सारखी धावांची लयलूट केली. आपल्याकडे पर्यायच नव्हते. या स्पर्धेत आपली गोलंदाजी एकूणच वाईट झाली. रेणुका सिंगने इंग्लंड विरुद्ध घेतलेले ५ बळी वगळता आपल्या गोलंदाजीबद्दल काही बोलूच शकत नाही. दीप्ती शर्मा, राजेश्वरी गायकवाड, शिखा पांडे सगळ्याच अपयशी ठरत होत्या. ऑस्ट्रेलियन फलंदाजांनी अक्षरशः दिवाळी साजरी केली. आपण शेवटच्या ५ षटकात तब्बल ५९ धावा दिल्या, त्यात रेणुकाच्या शेवटच्या षटकात दोन षटकारांसह १८ धावांचा समावेश होता. हीच सगळी खिरापत आपल्याला पुढे त्रास देणार होती. आपली फलंदाजीची सुरुवात देखील चांगली झाली नाही. पहिल्या दोन षटकातच आपली सलामीची जोडी – शफाली वर्मा आणि स्मृती मंधाना बाद झाल्या होत्या, पाठोपाठ यास्तिका भाटिया गेली. नाही म्हणायला जेमिमा आणि हरमनने जबाबदारीने खेळ केला, पण त्या दोघी बाद झाल्यानंतर ऑस्ट्रेलियन संघाने आपल्याला डोकं वर काढू दिलं नाही. 


कोण चुकलं? काय चुकलं? कधी सुधारणार? आपली गोलंदाजी खराब होती त्यात काही वादच नाही, पण क्षेत्ररक्षण… ते तर त्याही पेक्षा खराब होतं. आपण झेल सोडले, रनआऊटच्या संधी सोडल्या. अवांतर धावा दिल्या. त्याचं मोजमाप कोण करणार? शफाली आणि स्मृती आपल्या प्रमुख फलंदाज. पण कोणत्या महत्वाच्या सामन्यात त्यांनी जबाबदारीने खेळ केला आहे? खास करून ऑस्ट्रेलिया विरुद्ध स्मृती मंधाना कायमच अपयशी ठरत आली आहे. शफाली तडाखेबंद फलंदाजी साठी ओळखली जाते, पण महत्वाच्या सामन्यात मात्र तिची बॅट म्यान असते. दोघी स्वतःच्या बळावर कधी सामना जिंकून देणार आहेत? दीप्ती शर्मा आणि रिचा घोष दोघींनी खालच्या फळीत प्रयत्न निश्चित केले, पण ते अपुरे होते. दीप्ती संघातली वरिष्ठ खेळाडू आहे, तिने योग्य ती पावले उचलून फटकेबाजी करणे आवश्यक होते. रिचाने नुकताच अंडर १९ विश्वचषक जिंकून देण्यात मोठे योगदान उचलले होते, या स्पर्धेत देखील तिची कामगिरी चांगली झाली होती, पण या सामन्यात मात्र महत्वाच्या क्षणी ती जबाबदारी उचलू शकली नाही. आपल्या दोन प्रमुख फलंदाज जेमिमा आणि हरमन खेळल्या, पण स्वतःच्या चुकीमुळे दोघी पण बाद झाल्या. भारतीय संघ विजयाच्या मार्गावर होता. आता गरज होती संयमी खेळ करण्याची. अशा वेळी तो डोक्यावरून चाललेला चेंडू मारायची जेमिमाला काय गरज होती? हरमन धावबाद झाली. मान्य आहे की तिची बॅट अडखळली, पण इतक्या कॅज्युअली धावणं, कोणत्याही प्रकारे क्रिझमध्ये वेळेत पोहोचण्यासाठी कष्ट न घेणं भारतीय संघाला केवढ्याला पडलं? संघातल्या वरिष्ठ खेळाडूंकडून ही अपेक्षा नक्कीच नव्हती. या पराभवासाठी हे सगळे जबाबदार नाहीत का? ऑस्ट्रेलियन संघाला विजयाचा एक कवडसा जरी दिसला तरी ते दार उघडून मोकळे होतात. पराभव झाल्यानंतर हताश होणं स्वाभाविक आहे, पण ही कुऱ्हाड आपणच आपल्या पायावर मारून घेतली.    


आज भारतीय क्रिकेट बोर्ड आपल्या महिला खेळाडूंना पुरुष खेळाडूं इतकंच मानधन देत आहे. आणि मुळात प्रश्न त्यांना मिळणाऱ्या पैशांचा नाहीच आहे. त्या व्यावसायिक खेळाडू आहेत, त्यांना योग्य ते मानधन मिळालंच पाहिजे. पण क्रिकेट रसिक म्हणून त्यांनी चांगली कामगिरी करावी, संघाला विजेतेपद मिळवून द्यावं हीच आमची अपेक्षा आहे. (आणि ही गोष्ट आपल्या पुरुष संघाला देखील लागू होते.)  आता काही दिवसात WPL सुरु होईल. ही स्पर्धा सर्वच खेळाडूंसाठी महत्वाची असेल. कदाचित IPL प्रमाणेच WPL देखील आपलं क्रिकेट बदलून टाकेल. या स्पर्धेचा फायदा आपल्या खेळाडूंना आणि राष्ट्रीय संघाला व्हावा अशीच इच्छा आहे. मला खात्री आहे की आपल्या संघाचा कोच हृषीकेश कानिटकरने संघावर नक्की मेहनत घेतली असेल. राग आपल्या मुलींवर पण नाहीये. पण ही गोष्ट सतत घडते आहे. २०१७ मध्ये अंतिम  सामन्यात आपण इंग्लंड कडून फक्त ९ धावांनी पराभूत झालो होतो, तेंव्हा वाटलं ठीक आहे, आपल्या खेळाडूंना पुरेसा अनुभव नाही. पण आता तसं देखील म्हणता येत नाही. आपण महत्वाच्या सामन्यात कायमच कच खातो आहोत. या संघाला एखाद्या मानसोपचार तज्ज्ञाची किंवा मेंटल कोचची गरज आहे का? आज महिला क्रिकेट एका वेगळ्या उंचीवर आहे. कदाचित येणारं दशक हे महिला क्रिकेटचं असू शकेल. अशावेळी भारतीय संघ त्या रेसमध्ये मागे पडू नये हीच आमची इच्छा आहे. आपण त्या अंतिम रेषेच्या खूप जवळ पोहोचलो आहोत, एकदा नाही तर अनेकदा…. आता गरज आहे ती एका नॉकआऊट पंचची. तो ठोसा आपण कधी मारतोय हेच बघणे महत्वाचे आहे.

 
– कौस्तुभ चाटे        

वूमेन्स प्रीमियर लीग अर्थात WPL (दैनिक ऐक्य, सातारा)

अखेर त्या गोष्टीची लवकरच सुरुवात होत आहे. गेली काही वर्षे महिलांची टी-२० लीग व्हावी या दृष्टीने अनेक खेळाडू, अधिकारी, क्रिकेट बोर्ड आणि इतरही अनेक मंडळी प्रयत्न करत होती. लवकरच, म्हणजे २-३ आठवड्यातच भारताची महिला क्रिकेट लीग – वूमेन्स प्रीमियर लीगचे सामने खेळवले जातील. महिला क्रिकेटच्या दृष्टीने ही अतिशय महत्वाची गोष्ट आहे.  १५-१६ वर्षांपूर्वी आयपीएलची सुरुवात झाली तेंव्हा अनेक मंडळींनी नाके मुरडली होती. बघता बघता हे लीग क्रिकेट आता एका वेगळ्या उंचीवर येऊन पोहोचलं आहे. आयपीएल पाठोपाठ सुरु झालेल्या इतर लीग्सनी देखील आता चांगलं बाळसं धरलं आहे. या आयपीएलच्या धर्तीवरच महिलांसाठी एक वेगळी लीग खेळवली जावी अशी चर्चा होत होती. आयपीएलच्या दरम्यान महिलांचे ३ संघ तयार करून त्यांची एक मिनी लीग भरवण्याचा प्रयोग देखील झाला. पण आता या वर्षीपासून भारतात महिलांसाठी एक वेगळी, मोठी लीग सुरु होईल. इतर देशांमध्ये – प्रामुख्याने ऑस्ट्रेलिया आणि इंग्लंड, आधीपासूनच अशा लीग्स खेळल्या जात आहेत. ऑस्ट्रेलियाची वूमेन्स ‘बिग बॅश लीग’ आणि इंग्लंडची ‘हंड्रेड’ या लीग्स मध्ये जगभरातील महिला खेळाडू खेळतात, आणि पुरुषांच्या सामन्या इतकेच हे सामने आणि या लीग्स देखील लोकप्रिय आहेत. स्मृती मंधाना, हरमनप्रीत कौर, जेमिमा रॉड्रिग्स, दीप्ती शर्मा सारख्या काही भारतीय खेळाडू या लीग्स मध्ये खेळताना दिसतात देखील. पण Womens Premier League च्या माध्यमातून आता भारतीय महिलांना देखील एक मोठे व्यासपीठ उपलब्ध होणार आहे. परदेशी लीग्स मध्ये खेळणाऱ्या आणि भारतीय संघाचा भाग असणाऱ्या या महत्वाच्या खेळाडूंबरोबरच आता देशांतर्गत क्रिकेट खेळणाऱ्या इतर महिला खेळाडूंना देखील मोठ्या स्तरावर, आणि आंतरराष्ट्रीय खेळाडूंबरोबर क्रिकेट खेळण्याची संधी उपलब्ध होणार आहे. 


बीसीसीआयने या लीगची सुरुवात अतिशय व्यावसायिक पद्धतीने केली आहे. आयपीएल प्रमाणेच ही लीग देखील कशी फायदेशीर असेल असा पक्का व्यावसायिक दृष्टिकोन समोर ठेवून या लीगची रचना आहे. त्याचबरोबर संघमालक, स्पॉन्सर्स, जाहिरातदार या बाह्य गोष्टींचा पुरेपूर विचार करताना वेगवेगळे संघ, त्यामध्ये खेळणाऱ्या भारतीय महिला खेळाडू, आंतरराष्ट्रीय खेळाडू यांचा पूर्णपणे विचार केलेला दिसतो. या लीगमध्ये मुंबई (मुंबई इंडियन्स), दिल्ली (दिल्ली कॅपिटल्स), बंगलोर (रॉयल चॅलेंजर्स बंगलोर), अहमदाबाद (गुजरात जायंट्स) आणि लखनौ (यूपी वॉरियर्स) असे पाच संघ असतील. देशातील मोठमोठ्या उद्योग समूहांनी (उदा. अडाणी, अंबानी, JSW इ.) या संघांचे मालकीहक्क विकत घेतले आहेत. या सर्वच संघ मालकांनी संघ उभारणीसाठी कोट्यवधी रुपयांची गुंतवणूक केली आहे. एकूणच आयपीएल प्रमाणेच ही लीग देखील सुरुवातीपासूनच फायद्यात कशी राहील याचा व्यवस्थित विचार केलेला दिसतो. पहिल्याच वर्षात या संघ उभारणीसाठी जवळजवळ ४७०० कोटी रुपयांची गुंतवणूक देशातील प्रमुख उद्योगपतींकडून झालेली दिसते. एका आंतरराष्ट्रीय रिसर्च कंपनीच्या मते महिलांसाठी असलेल्या कोणत्याही खेळातील लीग्सचा विचार करता ही दुसऱ्या क्रमांकाची गुंतवणूक आहे. नक्कीच येणाऱ्या कालावधीत ही लीग देखील

आयपीएल प्रमाणे इतरही अनेक गुंतवणूकदार आणि जाहिरातदारांना भुरळ घालेल यात वाद नाही. 
नुकताच आयपीएल च्या धर्तीवर WPL साठी देखील लिलाव करण्यात आला. सुमारे १५०० खेळाडूंनी या लिलावात भाग घेतला आणि एकूण ८७ खेळाडूंची निवड करण्यात आली,ज्यामध्ये ३० परदेशी खेळाडू आहेत. ऑस्ट्रेलिया, इंग्लंड, दक्षिण आफ्रिका, न्यूझीलंड आणि वेस्ट इंडिज या देशातील खेळाडूंचा या लीग मध्ये समावेश असेल. तसेच तारा नॉरीस या अमेरिकन खेळाडूचा देखील दिल्ली कॅपिटल संघाने आपल्या संघात समावेश केला आहे. मेग लँनिंग, सोफी डिव्हाईन, एलिस पेरी, हीथर नाईट, ऍशली गार्डनर, बेथ मूनी, अलिसा हिली हेली मॅथ्यूज सारख्या अनेक आंतरराष्ट्रीय क्रिकेटपटू या विविध संघांचा भाग असतील. भारतीय खेळाडूंचा विचार करता स्मृती मंधाना, रिचा घोष, रेणुका सिंग (बंगलोर), हरमनप्रीत कौर, पूजा वस्त्रकार (मुंबई), शफाली वर्मा, शिखा पांडे (दिल्ली), हरलीन देओल, स्नेह राणा (गुजरात), दीप्ती शर्मा, राजेश्वरी गायकवाड, देविका वैद्य (यूपी) या सर्वच खेळाडू WPL मध्ये खेळताना दिसतील. पैकी स्मृती मंधाना सारख्या खेळाडूवर तब्बल ३ कोटी ४० लाखांची बोली लावली गेली. बंगलोरच्या संघाने तिची कप्तान म्हणून देखील निवड केली आहे. त्याचबरोबर नुकत्याच निवृत्त झालेल्या मिताली राज आणि झुलन गोस्वामी यांना देखील या स्पर्धेत महत्वाची जबाबदारी पार पाडायची आहे. मिताली गुजरातच्या संघाची मेंटॉर असेल, तर झुलन मुंबईच्या. त्याचबरोबर प्रसिद्ध भारतीय टेनिसपटू सानिया मिर्झा हिची बंगलोरच्या संघाच्या मेंटॉरपदी निवड करण्यात आली आहे. रॅचेल हेन्स, शार्लोट एडवर्ड्स, जोनाथन बेटी, जोन लुईस सारखे नामांकीत प्रशिक्षक या संघांना प्रशिक्षण देताना दिसतील.  

या पहिल्या वहिल्या WPL ची जोरदार तयारी सुरु आहे. आयपीएल प्रमाणेच ही लीग सुद्धा यशस्वी व्हावी यासाठी बीसीसीआय आणि लीगचे इतर पदाधिकारी प्रयत्नशील आहेत. या लीगचे सर्व सामने मुंबईत (ब्रेबॉर्न स्टेडियम आणि डी. वाय. पाटील स्टेडियम) खेळले जातील. भारतीय खेळाडूंसाठी ही अतिशय चांगली संधी आहे. देशांतर्गत क्रिकेटमध्ये चांगली कामगिरी करणाऱ्या अनेक महिला खेळाडूंना या लीग द्वारे आंतरराष्ट्रीय क्रिकेटपटूंना जवळून अनुभवता येईल. त्यांच्याबरोबर खेळणे, प्रॅक्टिस करणे, ड्रेसिंग रूम शेअर करणे हा त्यांच्यासाठी देखील एक मोठा अनुभव असेल. गेल्या काही वर्षात महिला क्रिकेटने कात टाकायला सुरुवात केली आहे. आता महिला क्रिकेटची आणि पर्यायाने क्रिकेटपटूंची परिस्थिती चांगल्या प्रकारे बदललेली दिसून येते. ही सुरु होणारी नवीन लीग या खेळाडूंना – खास करून भारतीय खेळाडूंना एक चांगला प्लॅटफॉर्म मिळवून देणार आहे यात शंका नाही. गेल्या काही वर्षात महिला क्रिकेट मोठ्या प्रमाणावर खेळले जात आहे. आयसीसी देखील नियमितपणे वेगवेगळ्या स्पर्धांच्या माध्यमातून ते जिवंत ठेवत आहे. आता या स्पर्धा टीव्ही आणि इतर मीडियावर नियमितपणे दाखवल्या जातात, त्यांना चांगला प्रेक्षकवर्ग देखील लाभतो. त्यामुळे साहजिकच स्पॉन्सर्स देखील या स्पर्धांकडे आणि महिला क्रिकेटकडे लक्ष ठेवून असतात. महिला क्रिकेटमध्ये होणाऱ्या दोन लीग्स – महिला बिग बॅश लीग आणि हंड्रेड, देखील तितक्याच लोकप्रिय आहेत. एकूणच महिला क्रिकेटला सोनेरी दिवस लाभले आहेत, आणि अशातच या नवीन WPL ची सुरुवात होत आहे. आयपीएल मुळे देशभरातील क्रिकेटपटूंना चांगले स्थैर्य तर मिळालेच, पण मोठ्या पातळीवर चांगला खेळ दाखवण्याची संधी देखील उपलब्ध झाली. त्याचप्रमाणे ही WPL देखील महिला क्रिकेटला आणि महिला क्रिकेटपटूंना निश्चितच एका वेगळ्या उंचीवर घेऊन जाईल. 

– कौस्तुभ चाटे      

तीन दिवसात खुर्दा (दैनिक केसरी, पुणे)

भारत विरुद्ध ऑस्ट्रेलिया, खरं तर क्रिकेटमधील दोन महत्वाच्या देशांमधील कायम चुरशीने लढली जाणारी मालिका. टी-२० आणि एकदिवसीय क्रिकेटच्या जमान्यात देखील या दोन संघांमधील कसोटी मालिका कायमच चर्चेत असते. १९९६ साली बॉर्डर-गावसकर ट्रॉफीची सुरुवात झाली तेंव्हापासून या दोन्ही संघातील मालिका क्रिकेट रसिकांसाठी पर्वणीच असते. १९९९ मध्ये ऑस्ट्रेलियाने मिळवलेला विजय, २००१ मध्ये भारतीय संघाने ऑस्ट्रेलियाची थांबवलेली घोडदौड, त्यानंतर २००३-०४ ची ती ऐतिहासिक मालिका, पुढच्या मालिकेत ऑस्ट्रेलियन संघाने भारतीय भूमीवर साजरा केलेला मालिका विजय, २००७-०८ ची ती वादग्रस्त मालिका, पुढे २ वेळा भारतीय संघाचा ऑस्ट्रेलियात झालेला पराभव, आणि त्यानंतर गेल्या दोन वेळी आपण ऑस्ट्रेलियात मिळवलेले शानदार विजय…. गेल्या २०-२२ वर्षात या दोन्ही संघांनी क्रिकेटचा दर्जा वेगळ्याच उंचीवर नेला आहे. मैदानावर खेळताना दोन्ही संघ आपल्या जीवाची बाजी लावून खेळताना दिसतात. दोन्ही देशांमध्ये मालिका सुरु होण्याच्या आधी एक वाद कायमच दिसून येतो, तो म्हणजे खेळपट्ट्यांचा. ऑस्ट्रेलियातील खेळपट्ट्या कायमच वेगवान असतात, तर भारतीय खेळपट्ट्या या नेहेमीच मंदगती गोलंदाजीला साथ देणाऱ्या. अर्थातच कोणताही संघ या ‘होम कंडिशन’चा फायदा घेतोच. पण प्रत्येक वेळी कांगारू इथे येताना खेळपट्ट्यांच्या नावाने बोंबाबोंब करताना दिसतात. (अर्थात ही बोंबाबोंब इंग्लिश संघ देखील करतोच.) याही वेळी तेच झालंय आणि पहिल्या कसोटी सामन्यात, नागपूरला ऑस्ट्रेलियन संघाला अवघ्या तीन दिवसात गुढगे टेकावे लागले आहेत. 


खरं सांगायचं तर आता प्रत्येक आंतरराष्ट्रीय संघ जवळजवळ संपूर्ण वर्षभर क्रिकेट खेळत असतो. आंतरराष्ट्रीय मालिका आहेत, आयसीसीच्या स्पर्धा आहेतच, आणि परत वेगवेगळ्या देशांमध्ये खेळल्या जाणाऱ्या वेगवेगळ्या लीग्स पण आहेत. बहुतेक सर्वच खेळाडूंना, प्रशिक्षकांना आणि सपोर्ट स्टाफला प्रतिस्पर्धी खेळाडूंची बलस्थाने आणि कच्चे दुवे पूर्णपणे ठाऊक असतात. माहित नसतात त्या गोष्टी म्हणजे हवामान आणि खेळपट्ट्या. आणि अशावेळी सगळा राग निघतो खेळपट्ट्यांवर. या खेळपट्ट्या खेळण्यासाठी किती वाईट आहेत हे ठसवण्याचा आटोकाट प्रयत्न केला जातो. ऑस्ट्रेलियन संघाची ही खोड जुनीच आहे. खरंतर आपला संघ जेंव्हा ऑस्ट्रेलियाला जातो तेंव्हा कायमच होम टीमला योग्य आणि खेळता येणाऱ्या खेळपट्ट्या निवडल्या जातात, आणि कधीही भारतीय संघाने त्या खेळपट्ट्यांविषयी तक्रार केल्याचं ऐकिवात आलं नाहीये. पण ऑस्ट्रेलियन संघ कायमच आपल्या खेळपट्ट्यांना नावे ठेवत आला आहे. या दौऱ्याची सुरुवात देखील अशीच झाली. ऑस्ट्रेलीयान मीडियाने खेळपट्ट्यांचा मुद्दा नेहेमीप्रमाणेच वर उचलला. त्यानंतर अगदी इयान चॅपल, शेन वॉटसन आणि बॉर्डर पासून सगळ्यांनी खेळपट्ट्यांना नावे ठेवायला सुरुवात केली. खरंतर कांगारूंनी या दौऱ्यासाठी विशेष तयारी केली होती.  सिडनीमध्ये भारतासारखी खेळपट्टी करून त्यांनी सराव देखील केला. पण नेट मध्ये सराव करणे आणि प्रत्यक्ष सामन्यात उतरणे यात जमीन अस्मानाचा फरक आहे हे पहिल्याच सामन्यात त्यांच्या लक्षात आले असेल. 


नागपूरचा सामना सुरु होण्याच्या आधीच त्यांचे तीन महत्वाचे मोहरे गारद झाले होते. स्टार्क, हेझलवूड आणि कॅमरून ग्रीन या सामन्यात खेळणार नाही हे स्पष्ट झाले होते. पण तरीही संघनिवड करताना कांगारूंनी चूक केलीच. त्यांचा प्रमुख फलंदाज ट्रॅव्हिस हेड चांगल्या फॉर्मात होता. पण त्याला या सामन्यातून वगळण्यात आले. बाकी जे खेळाडू हा सामना खेळले, पैकी स्टिव्ह स्मिथ, मार्नस लाबूशेन आणि अॅलेक्स कॅरी यांनी फलंदाजीत बरी कामगिरी केली. बरी म्हणजे ते इतर फलंदाजांपेक्षा थोडा जास्त वेळ खेळपट्टीवर होते. बाकी सर्वच फलंदाजांनी पॅव्हेलियन ते खेळपट्टी अशा धावा काढल्या. डेव्हिड वॉर्नर सारखा फलंदाज दोन्ही डावात चुकला. उस्मान ख्वाजाने भारतात येत आहे याची इतकी जाहिरात केली, की त्यानंतर खेळपट्टीवर उभं राहून धावा करायच्या असतात ते देखील त्याला सुचलं नाही. एकही ऑस्ट्रेलियन फलंदाजाला अर्धशतक देखील करता येऊ नये? हा ऑस्ट्रेलियाचा संघ आहे का झिम्बाब्वेचा अशी शंका यावी अशा पद्धतीने कांगारू क्रिकेट खेळत होते. गोलंदाजी मध्ये पहिलाच सामना खेळणाऱ्या टॉड मर्फीने मात्र कमाल केली. खेळपट्टीचा अंदाज यायला त्याला थोडा वेळ गेला खरा, पण नंतर मात्र त्याने अचूक टप्प्यावर गोलंदाजी करत बळी मिळवले. पहिल्याच डावात ७ बळी मिळवून त्याने प्रभावी कामगिरी केली. 


ज्या खेळपट्टीवर ऑस्ट्रेलियन फलंदाज बिचकत खेळत होते, तिथेच आपल्या फलंदाजांनी मात्र टिच्चून खेळ केला. रोहित शर्माने एक चांगलं शतक झळकावलं. त्याची ही खेळी त्याच्या टॉप ५ मध्ये यावी इतकी सुरेख होती. के एल राहुल विषयी काहीही न बोललेलेच उत्तम. तो संघात का आहे याचं उत्तर देणाऱ्याला तो विक्रम राजा कदाचित अर्ध राज्य बक्षीस देईल. त्याच्या जागी फॉर्म मध्ये असलेला शुभमन गील येईल का, हा दुसरा सवाल. पुजारा, कोहली, सूर्याने निराशा केली. पण नाईट वॉचमन आलेला अश्विन, आणि आपले अष्टपैलू जडेजा आणि अक्षर यांनी मात्र कमाल केली. विशेषतः जडेजाने ५ महिन्यानंतर पुनरागमन करताना बॅटिंग आणि बॉलिंग दोन्ही क्षेत्रात ठसा उमटवला. भारताने पहिल्या डावात घेतलेली २३३ धावांची आघाडी पाहुण्यांना झेपलीच नाही. ही आघाडी आपल्याला सामना जिंकण्यासाठी पुरेशी आहे याची कल्पना  होतीच,पण ऑस्ट्रेलियन संघ फक्त ९१ धावांमध्ये गारद होईल अशी अपेक्षा कोणीही केली नसती. दोन्ही डावात अश्विन आणि जडेजाच्या फिरकीने पाहुण्यांचीच फिरकी घेतली. आपले गोलंदाज कसे चेंडू वळवत होते ते एकाही फलंदाजाला समजत नव्हतं. वॉर्नर, ख्वाजा, हॅंड्सकोम्ब, रेनशॉ आणि काही प्रमाणात स्मिथ आणि लाबूशेन सुद्धा या खेळपट्टीवर भांगडा करतानाच दिसत होते. 


अखेरीस केवळ तीन दिवसात ऑस्ट्रेलियन संघाने नांगी टाकली. आपण मॅच जिंकणार हे ठाऊक होतंच, पण ऑस्ट्रेलिया इतक्या सहजपणे पराभव पत्करेल याची खरोखर अपेक्षा नव्हती. अर्थात या पराभवानंतर ऑस्ट्रेलियन संघ कमबॅक करेल अशी आशा आहे. क्रिकेट रसिकांना या दोन संघांमधील लढत बघायला आवडेल. इतका हतबल झालेला ऑस्ट्रेलियन संघ आम्ही कधीच बघितला नाहीये. आणि त्यामुळेच त्या संघाने मालिकेत यापुढे चांगली कामगिरी करावी अशी आशा आहे. या मालिकेच्या निकालावर २०२३ टेस्ट चॅम्पियनशीपच्या अंतिम सामन्यात कोण खेळेल याचं चित्र बऱ्यापैकी स्पष्ट होणार आहे. ऑस्ट्रेलियाला हरवून भारताने दिमाखात या अंतिम सामन्यात प्रवेश करावा हीच आपली इच्छा असेल, पण अशा हतबल संघाला हरवण्यात देखील मजा नाही. चांगली लढत होऊन आपला विजय झाला तर अजूनच धमाल. ऑस्ट्रेलियन फलंदाज भारतीय फिरकी गोलंदाजांचा सामना कसा करतात यावरच या मालिकेचे भवितव्य अवलंबून आहे.   

– कौस्तुभ चाटे 

धुव्वा (दैनिक ऐक्य, सातारा)

धुव्वा…. नागपूर कसोटी सामना संपल्यानंतर त्या सामन्याचं वर्णन केवळ एका शब्दात करता येईल. भारतीय खेळाडूंनी कांगारूंना पहिल्याच कसोटी सामन्यात गुढगे टेकायला लावले आणि हा सामना केवळ ३ दिवसात जिंकला. ऑस्ट्रेलियन संघाचा इतका दारुण पराभव आधी कधी झाला नसेल. या संघाकडे बघून खरंच हा ऑस्ट्रेलियन संघ आहे का याची शंका यावी इतकं वाईट हा संघ खेळला. भारत विरुद्ध ऑस्ट्रेलिया ही कसोटी मालिका खरं सांगायचं तर क्रिकेट जगतातील सगळ्यात मोठी मालिका म्हटली पाहिजे. गेल्या काही वर्षात या द्वंद्वाने पुढची पायरी गाठली आहे. आपण ऑस्ट्रेलियात गेलो काय किंवा ते आपल्याकडे खेळायला आले काय, दोन्ही ठिकाणी कसोटी मालिका चुरशीचीच होते. दोन्ही संघ प्राणाची बाजी लावून खेळतात. या मालिकेसाठी दोन्ही संघांची तयारी मोठ्या प्रमाणावर सुरु होती. अगदी ऑस्ट्रेलियाने सिडनीमध्ये देखील भारतीय पीचेस तयार करून या मालिकेसाठी कंबर कसली होती. पण पहिल्या कसोटी नंतर कांगारूंच्या तयारीबद्दल खरोखर शंका यायला लागली आहे. भारतीय संघाने अत्यंत शिस्तबद्ध पद्धतीने, ठरवल्या प्रमाणे खेळ करून ऑस्ट्रेलियाला पराभूत केले, आणि म्हणूनच या विजयाचे वर्णन ‘धुव्वा’ या एकाच शब्दात करता येईल. 


ऑस्ट्रेलिया म्हणजे शेवटपर्यंत लढणारा, हार न मानणारा संघ म्हणून क्रिकेट जगताला परिचित आहे. इथे भारतात त्यांना फिरकीला साथ देणाऱ्या खेळपट्ट्या मिळणार याची देखील त्यांना कल्पना होतीच. ते त्या तयारीनेच भारतात उतरले होते. बरं, आता दोन्ही देशातील खेळाडू अनेकदा एकमेकांविरुद्ध खेळत असतात. टेक्नोलॉजी मुळे असेल किंवा इतर काही कारणे असतील, प्रत्येक खेळाडूची बलस्थाने सगळ्यांनाच माहीत असतात. कोणता खेळाडू काय प्रकारे खेळू शकतो, कुठे कमी पडतो हे काही आता लपवता येत नाही. खरे सांगायचे तर या दोन देशांमधील सामने हे मानसिक द्वंद्व आहे. जर तुम्ही या लढाईत मागे पडलात तर समोरचा प्रतिस्पर्धी लगेचच तुमच्यावर झडप घालायला टपून बसला आहे. या सामन्याची सुरुवात देखील अशीच झाली. डेव्हिड वॉर्नर आणि उस्मान ख्वाजा हे दोघेही सलामीवीर कसोटी सामन्यासाठी अजिबात तयार नव्हते असंच वाटत होतं. त्यात शमी आणि सिराजच्या गोलंदाजीवर दोघांनीही लगेचच तलवार म्यान केली. ज्या पद्धतीने डेव्हिड वॉर्नरचा पहिल्या डावात त्रिफळा उडाला ते बघता हा ऑस्ट्रेलियाचा प्रमुख फलंदाज आहे यावर विश्वास ठेवणे अशक्य होते. उस्मान ख्वाजा बद्दल काय लिहावं? त्याने भारतात येत आहे याची जाहिरातच मोठी केली. त्यामानाने पहिल्या कसोटीत त्याचा प्रभाव शून्य होता. स्टिव्ह स्मिथ आणि मार्नस लाबूशेन हे सध्याचे चांगले फलंदाज म्हणून ओळखले जातात. पहिल्या डावात हे दोघे आणि नंतर काही प्रमाणात अलेक्स कॅरीने थोडीफार चांगली फलंदाजी केली पण ती पुरेशी नव्हती. ऑस्ट्रेलियन संघ केवळ १७७ मध्ये संपला होता. ऑस्ट्रेलियन फलंदाजांना अश्विन आणि जडेजाची गोलंदाजी अजिबात समजत नव्हती. ऑस्ट्रेलियाने ‘प्रति-अश्विन’ शोधला खरा, पण सोन्याची झळाळी साध्या धातूला कशी येणार? 

ऑस्ट्रेलियन मीडियाने मालिका सुरु होण्याच्या आधीच भारतीय खेळपट्ट्यांवर ताशेरे ओढायला सुरुवात केली होती. ज्या खेळपट्टीवर ऑस्ट्रेलियन संघ अगदी सहज बाद झाला, त्याच खेळपट्टीवर भारतीय फलंदाजांनी कमाल केली. रोहितचं शतक अगदी दृष्ट काढण्यासारखं होतं. रोहितने यापेक्षा मोठी शतके नक्की केली आहेत पण त्याची ही खेळी त्याच्या ‘टॉप ५’ मध्ये नक्की म्हणता येईल. आपले प्रमुख फलंदाज थोडे कमी पडले पण त्याच खेळपट्टीवर रवींद्र जडेजा आणि अक्षर पटेल या दोन गुजराती अष्टपैलू खेळाडूंनी अप्रतिम फलंदाजी केली. ऑस्ट्रेलियाच्या तळाच्या पाच फलंदाजांनी केवळ १५ धावा जोडल्या तर आपण २३२. इथेच दोन्ही संघातील फरक दिसून आला. दुसऱ्या डावात देखील ऑस्ट्रेलियाचे खेळाडू पराभूत मनोवृत्तीनेच खेळताना दिसले. एकही खेळाडू खेळताना स्थिरावल्या सारखा दिसला नाही. या सगळ्या गोष्टीनंतर ऑस्ट्रेलियाचा संघ डावाने पराभूत झाला असेल तर त्यात नवल नाही. ऑस्ट्रेलियाची संघनिवड देखील चर्चेचा विषय ठरावा. दुखापतीमुळे स्टार्क, हेझलवूड आणि कॅमरून ग्रीन संघात नव्हते, पण ट्रॅव्हिस हेडला संघाबाहेर ठेवणे न उमगणारे होते. पहिला सामना खेळणारा टॉड मर्फी सोडला तर एकही खेळाडू प्रभाव पाडू शकला नाही. अगदी कॅप्टन पॅट कमिन्स आणि नॅथन लायन सारखे प्रमुख गोलंदाज सुद्धा निष्प्रभ होते. टॉड मर्फीने मात्र कमाल केली. एकदा खेळपट्टीचा अंदाज आल्यानंतर त्याने अचूक टप्प्यावर गोलंदाजी करून तब्बल सात बळी घेतले. त्याला खेळताना बघून जेसन क्रेजाची आठवण झाली. मर्फीची कारकीर्द क्रेजासारखी भटकू नये हीच प्रार्थना. 

अर्थात आपल्याला ठाऊक असलेला ऑस्ट्रेलियन संघ हा पराभवानंतरही राखेतून उठून येणारा आहे. हा पहिला सामना संपला आहे, अजूनही तीन कसोटी सामने शिल्लक आहेत. या सामन्यांत ऑस्ट्रेलियन संघाने कमबॅक करणे अपेक्षित आहे. संघात निश्चितच चॅम्पियन खेळाडू आहेत. पुढील सामन्यात स्टार्क, ग्रीन आणि हेड सारखे खेळाडू संघात आले की ऑस्ट्रेलिया अधिक ताकदीने वार करू शकतो. किंबहुना त्यांनी तसा खेळ करणे हेच ऑस्ट्रेलियन स्पिरिटला धरून आहे. ऑस्ट्रेलिया साठी भारताचा दौरा कायमच ‘फायनल फ्रंटीयर’ राहिला आहे. भारतात जिंकणे त्याच्यासाठी (किंवा कोणत्याही इतर संघासाठी) कायमच महत्वाचे आहे. पुढील सामन्यात ऑस्ट्रेलियाचा संघ चांगली कामगिरी करेल अशीच क्रिकेटप्रेमींची अपेक्षा आहे. या मालिकेचे महत्व काय आहे हे दोन्ही संघांना माहीत आहे. ही मालिका जिंकून पुढे चार महिन्यातच होणाऱ्या तेश चॅम्पियनशीप च्या अंतिम सामान्याकडे भारतीय संघाचे लक्ष आहेच, पण ऑस्ट्रेलियाला देखील ही मालिका जिंकणे आवश्यक आहे. एकूणच क्रिकेट जगतातील दोन सर्वात प्रभावी संघ पुढील तीन कसोटी सामने कसे खेळतात हे बघणे महत्वाचे  आहे. आज भारतीय संघाने ऑस्ट्रेलियाचा दारुण पराभव केला आहे, आणि भारतीय क्रिकेट रसिक म्हणून हा ‘धुव्वा’ एन्जॉय करणे एवढेच आपल्या हातात आहे. 

– कौस्तुभ चाटे   

विश्वविजेत्या ‘छोरीया’ (दैनिक केसरी, पुणे)

क्रिकेटच्या बाबतीत दक्षिण आफ्रिकेचं आणि आपलं काहीतरी वेगळं नातं आहे. २००७ साली आफ्रिकेत पहिला टी-२० विश्वचषक खेळला गेला होता, आणि धोनीच्या नेतृत्वाखाली आपण तो विश्वचषक जिंकला होता. काही दिवसांपूर्वी आपल्या युवतींच्या संघाने त्याची पुनरावृत्ती केली. शफाली वर्माच्या नेतृत्वाखाली आपला संघाने कमाल केली, आणि अंतिम सामन्यात इंग्लिश संघाला पराभूत करत विजेतेपद पटकावलं. काल परवा पर्यंत यापैकी एकही नाव आपल्या परिचयाचं नव्हतं पण आज पार्श्वी चोप्रा, अर्चना देवी, श्वेता सेहरावत, फलक नाझ, मन्नत कश्यप, गोंगडी त्रिशा ही नावं घराघरात गाजताहेत. या  प्रत्येकीची पार्श्वभूमी वेगळी, प्रत्येकीची गोष्ट वेगळी पण एक संघ म्हणून त्यांनी जे कमावलं आहे त्याची तुलना कशाशीही होऊ शकत नाही. यापैकी कोणाचे वडील शाळेत शिक्षक आहे, कोणाचे वडील साधे कामगार, तर कोणाला मुलीच्या खेळापायी स्वतःची जमीन विकावी लागली आहे.  अंतिम सामन्यात अप्रतिम झेल घेणारी अर्चना…तिची कहाणी तर एखाद्या बॉलिवूड चित्रपटालाही लाजवेल अशी. वडिलांच्या निधनानंतर आईने कष्ट करून मुलीला वाढवलेलं, शिकावं म्हणून शाळेत घातलं तर तिथे तिचे खेळातले गुण दिसू लागले. पुढे जाऊन तिला आईने कानपूरला शिक्षणासाठी पाठवलं, विचार होता की मुलगी खेळात प्रगती करेल. मुलगी पुढे जात राहिली पण त्या छोट्याश्या गावाने मात्र त्या मायलेकींना शब्दशः वाळीत टाकलं. मुलगी भारतासाठी क्रिकेट खेळते आहे ह्याचंच आईला अप्रूप. पण मुलीला खेळताना टीव्हीवर बघण्यासाठी गावात वीज देखील नव्हती. मग एका पोलीस अधिकाऱ्यानेच जनरेटरची सोय करून आईला मुलीचा सामना दाखवला. आज मुलीने विजेतेपद मिळवल्यानंतर संपूर्ण गाव आनंदाने बेहोष आहे. ‘अपने गांव की छोरी’ म्हणून तिला डोक्यावर घेत आहेत. 


आयसीसी गेली अनेक वर्षे १९ वर्षांखालील मुलांचा विश्वचषक आयोजित करत आलंय. आता त्या विश्वचषकाला एक वेगळं ग्लॅमर देखील लाभलंय. मुलींसाठी असा विश्वचषक भरवण्याची ही पहिलीच वेळ. या भारतीय संघाची कर्णधार होती शफाली वर्मा. खरं तर ती आता भारताच्या महिला संघात चांगली स्थिरावली आहे. अनेक आंतरराष्ट्रीय सामन्यांचा अनुभव तिच्या पाठीशी जमा आहे. त्या अनुभवाचीच शिदोरी बांधून शफालीने तिच्या साथीदारांसह या विश्वचषकाला गवसणी घातली. शफाली सारखी तडाखेबंद फलंदाज, जोडीला तिचीच आवृत्ती असलेली श्वेता सेहरावत…. दोघींनी या विश्वचषकात धुमाकूळ घातला. जवजवळ प्रत्येक सामन्यात दोघींनी भारतीय संघाला अप्रतिम सुरुवात करून दिली आणि तिथेच आपला पाया भक्कम होत गेला. गोलंदाजी मध्ये पार्श्वी चोप्रा, मन्नत कश्यप आणि अर्चना देवी चमकल्या. श्रीलंकेविरुद्ध पार्श्वीने केवळ ५ धावात घेतलेले ४ बळी म्हणजे उत्कृष्ट गोलंदाजीचा नमुना होता. फलंदाजी आणि गोलंदाजीच्या जोडीला आपलं क्षेत्ररक्षण देखील अप्रतिम होतं, आणि या सगळ्याचाच परिपाक म्हणजे हा विजय असं नक्की म्हणता येईल. आता मोहम्मद कैफ, विराट कोहली, उन्मुक्त चंद, पृथ्वी शॉ आणि यश धूल नंतर आपण शफालीचं नाव देखील तितक्याच अभिमानाने घेऊ शकू. या विश्वविजयासाठी कारणीभूत ठरलेल्या अजून एका व्यक्तीचा या प्रसंगी उल्लेख होणं अतिशय आवश्यक आहे ती म्हणजे नूशीन अल खदिर. नूशीन या संघाची प्रशिक्षक होती. ती स्वतः भारताच्या विश्वचषक संघाचा भाग होती. २००५ साली तिला विश्वचषक स्पर्धेत खेळायची संधी लाभली, पण तिला त्या वेळी उपविजेतेपदावर समाधान मानावं लागलं. त्याच नूशीनच्या मार्गदर्शनाखाली आज भारतीय युवतींनी हे विजेतेपद मिळवलं आहे. तिच्याही मनात एक वर्तुळ पूर्ण झाल्याची भावना असेल.   

नूशीन अल खदिर


मुळात महिला क्रिकेटकडे बघण्याचा दृष्टिकोन आता बदलत चाललाय. आता महिला क्रिकेटने केलेली प्रगती पाहता पुढे येणाऱ्या काळात त्यांच्यासाठी अनेक स्पॉन्सर्स उभे राहतील, त्यांना देखील मुख्य प्रवाहात सामील केले जाईल. आणि अर्थातच या सगळ्याचा फायदा महिला क्रिकेटलाच होणार आहे. युवती विश्वचषकानंतर आता महिला टी-२० विश्वचषक दक्षिण आफ्रिकेतच सुरु झाला आहे. या युवती विश्वचषकात खेळलेल्या काही खेळाडू वरिष्ठ गटात खेळताना दिसतील. या विश्वचषकावर खास करून भारतीय खेळाडूंची नजर असेल, कारण हीच एक ट्रॉफी अजून भारताकडे आली नाहीये. लगोलग पुढच्याच महिन्यात महिलांची आयपीएल स्पर्धा सुरु होईल. त्यावेळी देखील या युवा खेळाडूंचा विचार केला जाईल. आपल्या खेळाडू आता महिला बीबीएल आणि इंग्लिश टी-२०, हंड्रेड स्पर्धेत देखील खेळताना दिसतात. चांगल्या कामगिरीच्या जोरावर कदाचित या खेळाडूंना तिथे खेळण्याची देखील संधी असेल. एकूणच मिळणाऱ्या संधी आणि त्यामुळे येणारी आर्थिक सुबत्ता याचा विचार करता या युवा खेळाडूंचं भविष्य उज्ज्वल असेल. ही स्पर्धा जिंकून आल्यानंतर बीसीसीआयने त्यांचा यथोचित सत्कार केला. अहमदाबाद मध्ये साक्षात सचिन तेंडुलकरच्या हस्ते या युवतींना गौरवण्यात आलं. तो सोहळा बघताना १९८३ साली कपिलच्या संघाने विश्वचषक जिंकल्यानंतरची आठवण झाली. त्यावेळी बीसीसीआय कडे त्या खेळाडूंचा सत्कार करण्यासाठी देखील पैसे नव्हते. आज भारतीय क्रिकेट इतकं बदललं आहे की या युवतींचा यथोचित सन्मान करणे आणि त्यांना योग्य मार्गदर्शन करणे आपल्या क्रिकेट बोर्डाला सहज शक्य आहे. 


येणाऱ्या काही वर्षात शफाली, श्वेता, अर्चना, पार्श्वी ही नावं भारतीयच काय पण आंतरराष्ट्रीय क्रिकेटमध्ये देखील खूप मोठी होऊ शकतात. त्याचा पाया या स्पर्धेत रचला गेला आहे. या मुलींच्या भाळी विश्वविजेतेपदाचा शिक्का लागला आहे, आणि तो त्यांना आयुष्यभर खूप काही देणारा आहे. खेळाचं मैदान ही अशी एक जागा आहे जिथे प्रत्येक क्षणी तुम्हाला स्वतःला सिद्ध करावंच लागतं. आज या पहिल्या पायरीवर भारतीय युवतींनी स्वतःला निश्चितच सिद्ध केलं आहे. आयसीसीने प्रथमच घेतलेल्या या स्पर्धेत भारतीय युवतींनी केलेली ही कामगिरी नक्कीच कौतुकास्पद आहे. शफाली आणि तिच्या संघाकडे बघून अभिमानाने म्हणावसं वाटतं – ‘म्हारी छोरीयां छोरोंसे कम हैं क्या !!’       

– कौस्तुभ चाटे 

पुढचा सुपरस्टार (दैनिक ऐक्य, सातारा)

तो सगळ्यात पहिल्यांदा नजरेत भरला २०१८ च्या १९ वर्षांखालील विश्वचषकात. तो विश्वचषक आपण जिंकला होता. त्यावेळी सगळ्यात जास्त हवा झाली ती आपल्या कर्णधाराची, आणि ते साहजिकच होतं. पण संघाचा उपकर्णधार आणि प्रमुख फलंदाज म्हणून देखील त्याने छाप सोडली होती. ६ सामन्यात १२४ च्या सरासरीने ३७२ धावा, त्यात १ शतक आणि ३ अर्धशतके. शुभमन गिलने त्या स्पर्धेवर आपली छाप सोडली होती. पुढे रणजी ट्रॉफी, भारत ‘अ’ अश्या पायऱ्या चढत तो भारतीय संघात दाखल झाला. आणि आता तो ज्या प्रकारे खेळतो आहे, ज्या पद्धतीने बॅटिंग करतो आहे ते पाहता शुभमन गिल हा ‘लंबी रेसका घोडा’ आहे असं आपण निश्चित म्हणू शकतो. तो केवळ २३ वर्षांचा आहे, पण आज त्याच्याकडे भारतीय फलंदाजीचं भविष्य म्हणून बघितलं जात आहे. खेळाच्या तीनही प्रकारात तो चमकतोय. गेल्या दोन महिन्यात पट्ठ्याने तीनही प्रकारात शतके ठोकली आहेत. १४ डिसेंबर ला बांगलादेश विरुद्ध कसोटीमध्ये ११०, १५ जानेवारीला श्रीलंकेविरुद्ध एकदिवसीय सामन्यात ११६, पाठोपाठ न्यूझीलंड विरुद्ध एकदिवसीय मालिकेत २ शतकं – त्यात एक द्विशतक, आणि नुकत्याच झालेल्या टी-२० मालिकेत परत एक खणखणीत शतक. शुभमन गिलचे ग्रह जोरात आहेत. हे बोलणं कदाचित खूप धाडसाचे असेल, पण शुभमन हा विराट नंतरचा भारतीय क्रिकेट मधला सर्वात मोठा स्टार होऊ शकतो. 


शुभमन एका टिपिकल पंजाबी घरातला. जलालाबाद जवळच्या एका खेड्यात वाढलेला. त्याच्या वडिलांना क्रिकेटपटू व्हायचं होतं, पण नशिबाने साथ दिली नाही. ते आपल्या गावात शेती करत राहिले. त्यांनी आपल्या मुलामध्ये आपली स्वप्नं बघितली, आणि ती पूर्ण करण्याचा ध्यास घेतला. स्वतःच्या शेतात एक छोटंसं मैदान तयार करून शुभमनला तिथेच क्रिकेटचे धडे द्यायला सुरुवात केली. योग्य वेळी ते त्याच्या क्रिकेटसाठी मोहालीला आले, तिथे पंजाब क्रिकेट असोसिएशनच्या छताखाली त्यांनी मुलाला भरती केलं आणि तिथून प्रवास सुरु झाला शुभमनच्या स्वप्नांचा. बापाचा ध्यास त्या कोवळ्या वयातल्या पोरालाही दिसत होता. त्यानेही ध्यास घेतला होता क्रिकेटपटू बनायचा. पंजाबच्या १४ वर्षांखालील, १६ वर्षांखालील संघात उत्तम कामगिरी करत करत तो पुढील पायऱ्या चढत गेला. आज शुभमनकडे भारताचं भविष्य म्हणून बघितलं जात असेल तर त्याचं खूप मोठं श्रेय त्याच्या वडिलांना – लखविंदर सिंग यांना जातं. एका बापाने आपल्या पोरासाठी केलेले कष्ट, बघितलेली स्वप्नं आज शुभमनच्या बॅट मधून चमकताहेत.   

मोठ्या स्तरावर शुभमन पहिल्यांदा चमकला त्या प्रसिद्ध ब्रिस्बेन कसोटी सामन्यात. संघात मोठे खेळाडू नसताना अजिंक्य राहणेच्या नेतृत्वाखाली भारतीय क्रिकेटच्या चिल्ल्यापिल्ल्यांनी चमत्कार घडवला. त्यात एक प्रमुख नाव होतं ते म्हणजे शुभमन गिल. तो पहिल्या डावात लवकर बाद झाला असला तरी दुसऱ्या डावात ९१ धावांची चमकदार खेळी केली. त्या पायावरच आपली विजयाची इमारत बांधली गेली. शतक झळकवण्यात तो कमनशिबी ठरला खरा, पण कदाचित ती खेळी त्याच्या आतापर्यंतच्या प्रवासातील सर्वात मोठी आणि महत्वाची खेळी म्हटली पाहिजे. त्याने कसोटी स्तरावर स्वतःला सिद्ध केलं होतं. हळूहळू भारतीय संघातली सलामीवीराची जागा रिकामी दिसत होती, अनेक खेळाडू तिथे पोहोचून देखील कमी पडत होते, काही दुखापत ग्रस्त होते. हीच संधी साधून शुभमनने स्वतःला त्या जागी सिद्ध केलं. संघातल्या एका सलामीवीराची जागा आता पक्की झाली होती. 
१५ जानेवारी २०२३ ते आजपर्यंत, फक्त २०-२२ दिवसात शुभमनने क्रिकेटविश्व हलवून सोडलं आहे. आधी श्रीलंकेविरुद्ध एक कडक शतक. नंतर न्यूझीलंड विरुद्ध झळकावलेलं द्विशतक. त्याची ती द्विशतकी खेळी कदाचित पुढील अनेक दिवस चर्चिली जाईल. हैदराबादच्या त्या मैदानावर केवळ १४९ चेंडूत २०८ धावा, त्यात १९ चौकार आणि ९ उत्तुंग षटकार. त्याची ती खेळी अविश्वसनीय होती. शुभमनने स्वतःला सचिन तेंडुलकर, वीरेंद्र सेहवाग आणि रोहित शर्माच्या पंगतीत नेऊन ठेवलं होतं. पाठोपाठ एकदिवसीय सामन्यात अजून एक शतक आणि नंतर टी-२० सामन्यात देखील शतक. शुभमनची बॅट आता खऱ्या अर्थाने बोलू लागली आहे. २०२३ चा आपला क्रिकेटचा भरगच्च मोसम आहे, त्यावेळी खऱ्या अर्थाने शुभमनच्या खेळीची भारतीय संघाला गरज असेल. येणारी ऑस्ट्रेलियाविरुद्धची कसोटी मालिका, त्यानंतर (कदाचित) टेस्ट चॅम्पियनशीपचा अंतिम सामना आणि वर्षाच्या शेवटी असणारा एकदिवसीय क्रिकेटचा विश्वचषक. पुढे येणारी आव्हाने मोठी आहेत, आणि म्हणूनच शुभमन गिल फॉर्म मध्ये येणं हे भारतीय क्रिकेटसाठी खूप महत्वाचं आहे.   

भारतीय क्रिकेटमध्ये कायमच एक सुपरस्टार असतो. पूर्वी भारतीय संघात गावसकर आणि कपिल सारखे स्टार्स होते, नंतर बऱ्याच कालावधीसाठी ती जागा सचिन कडे होती. सचिन नंतर धोनी, आणि नंतर खऱ्या अर्थाने स्टार्स आहेत रोहित आणि विराट. आता पुढे कोण हा प्रश्न भारतीय क्रिकेट रसिकांना कायमच सतावत असतो. शुभमन असाच खेळत राहिला तर लवकरच शुभमन गिल भारतीय क्रिकेट मधला पुढचा सुपर स्टार होऊ शकतो. कॉर्पोरेट मध्ये बरेचदा SWOT Analysis केलं जातं. त्यातला ‘O’ म्हणजे Opportunities – पुढे येणाऱ्या संधी. शुभमनच्या समोर असलेल्या संधी मोठ्या आहेत, महत्वाच्या आहेत. येणारी ऑस्ट्रेलिया विरुद्धची मालिका महत्वाची असेल. कदाचित पुढील काही महिन्यात आपण ऑस्ट्रेलिया विरुद्ध ५ कसोटी सामने खेळणार आहोत. ते सामने शुभमन साठी एक संधी आहे. आणि अर्थातच येणारा विश्वचषक आहेच. या सगळ्याच संधीवर आरूढ होण्यासाठी शुभमन आणि त्याची बॅट सज्ज असेलच. या संधींवर विजय मिळवला तर नक्कीच एक मोठा सुपर स्टार म्हणून शुभमन गिल आपल्या समोर येऊ शकतो. त्याची बॅट तळपत राहो आणि भारतीय क्रिकेटला एका वेगळ्याच उंचीवर घेऊन जावो हीच इच्छा आहे. 

– कौस्तुभ चाटे  

घरच्या मैदानावर विजय (दैनिक केसरी, पुणे)

भारत विरुद्ध न्यूझीलंड. क्रिकेट विश्वातील दोन असे संघ ज्यांचे सामने नेहेमीच चांगले होतात. न्यूझीलंड हा असा संघ आहे की जो बहुतेकवेळा प्रतिस्पर्ध्याला देखील आवडून जातो. किवी खेळाडू त्यांच्या मैदानावरील आणि बाहेरील वागणुकीने देखील कायमच समोरच्या संघावर आणि समर्थकांवर आपली छाप सोडतात. कदाचित त्यामुळेच न्यूझीलंडने आपल्याला टेस्ट चॅम्पियनशीप स्पर्धेत अंतिम फेरीत मात दिली त्याचा खूप त्रास नाही झाला. कदाचित न्यूझीलंड २०१९ च्या विश्वचषकात अंतिम सामन्यात ज्या पद्धतीने हरले त्याचे जास्त वाईट वाटले. एकूणच एक शांत आणि सज्जन संघ म्हणून न्यूझीलंड ओळखले जातात. तर असा हा किवी संघ ३ एकदिवसीय आणि ३ टी-२० सामने खेळायला भारतात होता. नुकताच त्यांनी पाकिस्तान चा दौरा केला असल्याने ते या वातावरणाशी, भारतीय उपखंडातील मैदानांशी, विकेट्सशी समरस होतेच, कदाचित त्यामुळेच हे सामने चुरशीने खेळले जातील अशी क्रिकेट रसिकांची अपेक्षा होती. २०२३ या वर्षात एकदिवसीय क्रिकेटचा विश्वचषक खेळला जाणार आहे, आणि त्यामुळेच बहुतेकांचे लक्ष ३ एकदिवसीय सामन्यांकडे होते. न्यूझीलंडचा विचार करता, संघातले तीन प्रमुख खेळाडू – केन विलियमसन, ट्रेंट बोल्ट आणि टीम सौदी या मालिकेत खेळणार नव्हते. तर भारतीय संघ देखील आता विश्वचषकासाठी तयारी करताना दिसत होता. नुकत्याच झालेल्या श्रीलंकेविरुद्धच्या मालिकेत भारताने विजय मिळवला असला तरी न्यूझीलंड विरुद्धचे सामने रंगतील अशी अपेक्षा होती. 


मालिकेतला पहिला सामना हैदराबादला खेळला गेला. हा सामना खऱ्या अर्थाने शुभमन गिलचा सामना म्हणून ओळखला जाईल. भारतीय फलंदाजांची नवीन फळी खरोखरीच उत्तम आहे. हे नवीन ताज्या दमाचे फलंदाज क्रिकेटला वेगळ्या स्तरावर घेऊन जात आहेत. काहीच दिवसांपूर्वी ईशान किशनने बांगलादेश विरुद्द्ध द्विशतक ठोकले होते. हैदराबादच्या सामन्यात शुभमनने त्याचाच कित्ता गिरवला. १४९ चेंडूंचा सामना करताना शुभमन गिलने २०८ धावा लुटल्या. त्यामध्ये तब्बल १९ चौकार होते आणि ९ षटकार. भारतीय फलंदाज आणि द्विशतक हे नातंच भारी आहे. सचिन तेंडुलकरने एकदिवसीय क्रिकेटमध्ये द्विशतकाच्या रचलेल्या पायावर आणि तरुण खेळाडू कळस चढवताना दिसतात. त्या दिवशीची गिलची खेळी अप्रतिम होती. मैदानावर सगळीकडे धावांची लयलूट करत त्याने किवी गोलंदाजांवर हल्ला चढवला. एकाही गोलंदाजांची पर्वा देखील न करता गिलची बॅट बोलत होती. तो शेवटच्या षटकात बाद झाल्यानंतर किवी खेळाडूंनी अक्षरशः सुटकेचा निःश्वास टाकला असेल. तो दिवस शुभमनचाच होता. त्याच्या त्या मिडास टचमुळे हैदराबादचं मैदान देखील अगदी गल्ली क्रिकेटचं मैदान वाटू लागलं होतं. हा सामना भारत अगदी सहज जिंकेल असं वाटत होतं. पण मायकेल ब्रेसवेल नामक किवी खेळाडूच्या मनात काही वेगळंच सुरु होतं. सातव्या क्रमांकावर फलंदाजीला आलेल्या ब्रेसवेलने तळाशी असलेल्या सॅन्टनर ला हाताशी धरून भारतीय गोलंदाजांवर हल्ला चढवला. ६ बाद १३१ नंतर अचानक न्यूझीलंडच्या फलंदाजांनी आपले शॉट्स खेळायला सुरुवात केली. ब्रेसवेलच्या खेळीत देखील १२ चौकार आणि १० अप्रतिम षटकार होते. त्याने किवी संघाला सामना जवळजवळ जिंकून दिलाच होता,  पण फटकेबाजीच्या नादात तो बाद झाला आणि केवळ १२ धावांनी आपण विजयी ठरलो. दोन्ही संघांनी जिंकण्यासाठी कसून प्रयत्न केले, आणि क्रिकेट रसिकांना चौकार-षटकारांची आतषबाजी बघायला मिळाली. 

मालिकेतील पहिला सामना जर फलंदाजांच्या नावे होता, तर दुसऱ्या सामन्यात गोलंदाजांनी मिळालेल्या संधीचे सोने केले. या सामन्यात टॉस जिंकून भारताने गोलंदाजीचा निर्णय घेतला, आणि भारतीय गोलंदाजांनी तो निर्णय सार्थ ठरवला. गेल्या काही वर्षात, भारतीय गोलंदाजांना एक वेगळीच लय सापडली आहे. खास करून वेगवान गोलंदाज मैदानावर उत्तम कामगिरी करताना दिसतात. या सामन्यात देखील सुरुवातीच्या काही षटकात आपल्या गोलंदाजांनी किवी फलंदाजांना नुसतं जखडुनच नाही ठेवलं तर नियमितपणे त्यांच्या विकेट्स देखील घेतल्या. केवळ १० षटकात न्यूझीलंडची अवस्था ५ बाद १५ अशी होती. इथून पुढे हा संघ किती धावा करेल हे बघणे देखील औत्सुक्याचे होते. शमी, सिराज, शार्दूल आणि हार्दिक या चौघांनी मिळून न्यूझीलंडच्या फलंदाजीला सुरुवातीलाच जे खिंडार पाडलं त्यातून हा संघ फार काळ तगेल अशी शक्यता नव्हती. केवळ ३५ षटकात १०८ या धावसंख्येवर न्यूझीलंडचा संघ बाद झाला. ग्लेन फिलिप्स (३६ धावा), ब्रेसवेल (२२ धावा) आणि मिशेल सॅन्टनर (२७ धावा) ह्यांनीच थोडाफार प्रतिकार केला, पण अर्थातच तो पुरेसा नव्हता. न्यूझीलंडने दिलेलं हे आव्हान देखील तसं अपुरंच होतं. भारतीय फलंदाजांनी केवळ २० षटकात विजय मिळवला. त्यातही रोहित आणि शुभमनच्या सलामीच्या जोडीने किवी गोलंदाजांवर हल्ला चढवला. रोहितचे अर्धशतक हे या डावाचे वैशिष्ट्य ठरले. रोहित आणि विराटच्या मोबदल्यात भारताने ही धावसंख्या सहज पार केली.    

मालिकेतील तिसऱ्या आणि शेवटच्या सामन्यात परत एकदा धावांची लयलूट बघायला मिळाली. रोहित शर्मा आणि शुभमन गिल या सलामीच्या फलंदाजांनी इंदोरच्या विकेटवर चौकार-षटकारांची जणू आतषबाजीच केली. केवळ २६ षटकात २१२ धावांची भागीदारी करून दोघांनीही भारतीय संघाला विजयाचा मार्ग दाखवला. फॉर्म मध्ये असलेला रोहित शर्मा फटके लागवताना बघणं यासारखं सुख नाही. क्रिकेट रसिकांना अनेक दिवसानंतर तो रोहित सापडला. रोहित (१०१ धावा) आणि शुभमन (११२ धावा) हे दोघेही फटकेबाजीच्या नादात बाद झाले, अन्यथा आपल्याला त्यांची अजूनही मोठी खेळी बघता आली असती. ते दोघे मैदानावर होते तेंव्हा भारत ४०० ची धावसंख्या अगदी सहज पार करेल असं वाटत होतं पण नंतरच्या फलंदाजांना तीच लय कायम ठेवता आला नाही.  भारतीय संघ ५० षटकात ३८५ पर्यंत जाऊ शकला. अर्थात ही धावसंख्या देखील पुरेशी होतीच. न्यूझीलंडच्या संघाने शर्थीचे प्रयत्न केले असले तरी ते २९५ या धावसंख्येवर सर्वबाद झाले. भारताने तब्बल ९० धावांनी हा सामना जिंकला. न्यूझीलंडकडून डेव्हॉन कॉनवे ने सुंदर शतक झळकावले. या डावखुऱ्या फलंदाजाच्या खेळीत एक नजाकत आहे. त्याने मैदानावर चोहोबाजूला फटके लगावत धावा लुटल्या, पण त्याची खेळी किवी संघाला विजय मिळवून देऊ शकली नाही. 

ही तीन सामन्यांची मालिका दोन्ही संघांसाठी विश्वचषकाची पूर्वतयारी म्हणून बघता येईल, खास करून न्यूझीलंड संघासाठी. भारतीय संघाला या खेळपट्ट्यांवर खेळण्याची संधी वर्षभर लाभणार आहे, पण किवी संघाला ही मालिका निश्चितच उपयुक्त ठरणार आहे. त्यांच्या काही खेळाडूंची कामगिरी अतिशय चांगली झाली. विशेषतः मधल्या फळीत खेळणाऱ्या मायकेल ब्रेसवेलने तीनही सामन्यात उत्तम फलंदाजी केली. पहिल्या सामन्यातील त्याचे आणि शेवटच्या सामन्यातील कॉनवेचे शतक न्यूझीलंडच्या दृष्टीने महत्वाचे आहे. गोलंदाजी मध्ये देखील न्यूझीलंडच्या खेळाडूंनी खूप चमकदार कामगिरी केली नसली तरी त्यांना भारतीय खेळपट्ट्यांचा अनुभव नक्की मिळाला असेल, ज्याचा उपयोग त्यांना विश्वचषक स्पर्धेच्या तयारीसाठी होईल. पण ही मालिका मात्र शुभमन गिलच्या नावावर होती असेच म्हणता येईल. तीन सामन्यात त्याने १२८ च्या सरासरीने ३६० धावा केल्या. ज्या पद्धतीने त्याने न्यूझीलंडच्या गोलंदाजीवर हल्ला चढवला ते बघता भारतासाठी पुढील काही काळ सलामीच्या फलंदाजांचा प्रश्न सुटला आहे असे निश्चित म्हणता येईल. रोहित आणि गिल वगळता इतर फलंदाजांना फारशी संधी मिळालीच नाही. तिसऱ्या सामन्यात विराटला आपल्या खेळातील चुणूक दाखवायची संधी होती, त्याच्या हातात पुरेशी षटके देखील होती, पण तो अगदी सहजपणे बाद झाला. या मालिकेत विराटला ठसा उमटवता आला नाही, अर्थात तो फॉर्म मध्ये आला आहे हेच भारतीय संघासाठी आणि रसिकांसाठी महत्वाचे. एकूणच ही छोटेखानी मालिका भारत आणि न्यूझीलंड दोन्ही संघांसाठी विश्वचषकाची पूर्वतयारी म्हणून महत्वाची होती. आणि या मालिकेत तरी भारतीय संघाने निर्भेळ यश मिळवले. जिंकण्यासाठी प्रयत्न करणे आणि ती सवय अंगी लावून घेणे हे संघासाठी महत्वाचे आहे. २०२३ या वर्षात अजून तरी भारतीय संघाचे फासे व्यवस्थित पडत आहेत, पुढील काही महिने आपण असाच खेळ करत राहो हीच अपेक्षा. 


– कौस्तुभ चाटे     

 

ना तुला ना मला… (दैनिक ऐक्य, सातारा)

अखेर तो सामना झाला. दोन्ही संघांनी चांगला खेळ केला, जिंकण्याची पराकाष्ठा केली, पण सामना मात्र अनिर्णित राहिला. प्रश्न सामना अनिर्णित राहिल्याचा नाही, क्रिकेटमध्ये अनेक सामन्यांचा निकाल नाही लागत. हा सामना अनिर्णित राहिल्याने गटातले दोन महत्वाचे संघ स्पर्धेबाहेर फेकले गेले. क्रिकेट रसिकांना मी कोणत्या सामन्याबद्दल बोलतो आहे ते लक्षात आले असेलच. ब्रेबॉर्न स्टेडियम वर खेळला गेलेला मुंबई विरुद्ध महाराष्ट्र हा सामना अनिर्णित राहिला, नव्हे पहिल्या डावात ‘टाय’ झाला, आणि दोन्ही संघांची पुढील फेरीत प्रवेश करण्याची शक्यता संपली. अचानक आंध्रप्रदेशच्या संघाला लॉटरी लागली आणि त्यांचा संघ पुढील फेरीत प्रवेश करता झाला. मुंबई आणि महाराष्ट्र दोन्ही संघांची अवस्था बघता एवढंच म्हणावसं वाटतं  … ‘ ना तुला ना मला…’ 


रणजी ट्रॉफी स्पर्धेत ‘ब’ गटात काय चुरस होती हे आपण बघितलंच. सौराष्ट्र संघाने गटात प्रथम क्रमांक मिळवून पुढील फेरीत प्रवेश केला होता. आता दुसऱ्या स्थानासाठी खऱ्या अर्थाने चुरस होती ती मुंबई आणि महाराष्ट्र या दोन संघात. आणि अगदी किंचितशी शक्यता होती की कदाचित आंध्र चा संघ पुढील फेरी जाऊ शकेल. अर्थात त्यासाठी अनेक गोष्टी त्यांच्या बाजूने घडणे आवश्यक होते. म्हणजे मुंबई-महाराष्ट्र सामन्याचा निकाल न लागता, पहिल्या डावात दोन्ही संघांची सामान धावसंख्या होणे आणि त्याच बरोबर आंध्र संघाने आसाम विरुद्धचा सामना डावाच्या अधिपत्याने जिंकून बोनस गुण मिळवणे. आता या दोन्ही गोष्टी एकदम घडणे किती दुरापास्त आहे हे क्रिकेट रसिकांना नक्कीच ठाऊक आहे. पण कदाचित आंध्रच्या समर्थकांनी बहुतेक असतील नसतील ते सगळेच देव पाण्यात ठेवले होते. कदाचित त्यांची प्रार्थना कामाला आली. दैवाचे फासे आंध्रच्या बाजूने पडले आणि रणजी ट्रॉफीच्या या शेवटच्या सामन्यात बोनस गुणाने विजय मिळवत आंध्रने पुढील फेरीत प्रवेश मिळवला. आंध्रने सामन्याच्या तिसऱ्याच दिवशी आसाम संघावर मात केली. आंध्रने सामन्याच्या पहिल्याच दिवशी आसाम संघाला पहिल्या डावात केवळ ११३ धावात बाद केले आणि तिथेच त्यांच्या विजयाचा पाया रचला गेला. खरं सांगायचं तर या संघात कोणीही स्टार खेळाडू नाही. एक कप्तान हनुमा विहारी सोडला तर कोणालाही आंतरराष्ट्रीय क्रिकेटचा अनुभव नाही, पण योग्य वेळी चांगला खेळ करत या संघाने बाजी मारली. एक डाव आणि ९६ धावांनी विजय मिळवत आंध्रचा संघ २६ गुणांसह या गटात दुसऱ्या क्रमांकावर पोहोचला होता. 

इकडे मुंबईत देखील एक चांगला सामना सुरु होता. महाराष्ट्राने प्रथम फलंदाजी करताना ३८४ धावांची मजल मारली. खरंतर संघाची अवस्था बिकट होती, पण अनुभवी केदार जाधवचं खणखणीत शतक संघाला तारून गेलं. सौरभ नवले आणि आशय पालकर सारख्या तरुण खेळाडूंनी अर्धशतके झळकावून त्याला चांगली साथ दिली. ३८४ ही धावसंख्या पुरेशी होती कदाचित, पण समोर बलाढ्य मुंबई होती. आता त्या संघात पूर्वीची जादू नसली तरीही तो मुंबईचा संघ होता. हा संघ ‘खडूस’पणे खेळणार हे ठाऊकच होते. पण महाराष्ट्राच्या गोलंदाजांनी कमाल केली होती. दुसऱ्या दिवसाचा खेळ संपला तेंव्हा मुंबईची धावसंख्या होती ५ बाद १८७ आणि त्यांचे प्रमुख फलंदाज बाद झाले होते. म्हणजे महाराष्ट्राचा संघ नक्कीच पुढे होता. पण तिसऱ्या दिवशी मुंबईने जोरदार कमबॅक केलं. त्यात प्रमुख वाटा होता विकेटकिपर बॅट्समन प्रसाद पवारचा. प्रसादने एक अप्रतिम खेळी करताना १४५ धावा केल्या. तो बाद झाला तेंव्हा मुंबईची धावसंख्या होती ३०७, आणि पहिल्या डावाच्या आघाडीसाठी त्यांना अजूनही ७८ धावा हव्या होत्या. इथे मदतीला आला तो मुंबईचा तनुष कोटियन. स्वतः जखमी असून देखील, खालच्या फलंदाजांना बरोबर घेऊन त्याने मुंबईला हळू हळू पुढे नेले. ९ वा बळी पडला तेंव्हा देखील मुंबईला अजून १३ धावा हव्या होत्या. दोन्ही संघ बरोबरीला आले असताना (३८४ धावसंख्येवर) एक स्वीपचा फटका मारताना तनुष बाद झाला. पहिला डाव ‘टाय’ झाला होता. इथेच दोन्ही संघांची पुढे जाण्याची शक्यता धूसर झाली होती. 

आता या सामन्यात तसा पुरेसा वेळ राहिलेला नव्हता. एखाद्या संघाच्या गोलंदाजांनी कमाल केली असती, आणि प्रतिस्पर्धी संघाला कमी धावात उखडलं असतं तर कदाचित सामन्याचा निर्णय लागला असता. मुंबईच्या गोलंदाजांनी दुसऱ्या डावात तसे प्रयत्न केले खरे. एकवेळ महाराष्ट्राची धावसंख्या ६ बाद १०१ होती, पण अझीम काझी, सौरभ नवले आणि आशय पारकरने परत एकदा संयमी खेळी करून संघाला पराभवापासून दूर नेले. महाराष्ट्राने २५२ धावा करून मुंबईसमोर आव्हान ठेवले होते. मुंबईच्या संघाला सरासरी ८-९ च्या धावगतीने हे आव्हान पार करणे आवश्यक होते. मुंबई संघाने दुसऱ्या डावात प्रयत्न केले देखील, पण ते अपुरे पडले. महाराष्ट्राने देखील मुंबईच्या ६ विकेट्स घेऊन चांगले प्रयत्न केले. शेवटी दोन्ही संघांनी सामना अनिर्णित ठेवण्याचा निर्णय घेतला आणि दोन्ही संघांचे यावर्षीचे रणजी ट्रॉफीतील आव्हान संपुष्टात आले. परिणामी महाराष्ट्र, सौराष्ट्र आणि आंध्र या तीनही संघांना सारखे गुण असून देखील महाराष्ट्राचा संघ बाद फेरी गाठू शकला नाही. 

ही परिस्थिती थोडीशी विचित्रच म्हटली पाहिजे. कारण या गटातील प्रत्येक संघाने ७ लढती खेळल्या. पैकी महाराष्ट्र संघाने एकही लढत गमावली नाही. त्यांनी ३ सामने जिंकले आणि ४ अनिर्णित ठेवले. गटातील इतर प्रमुख संघ – सौराष्ट्र, आंध्र आणि मुंबई यांना प्रत्येकी २ सामन्यात पराभवाचा सामना करावा लागला. विजय मिळवताना महाराष्ट्र संघाला एकही बोनस गुण मिळवता आला नाही, आणि तिथेच त्यांचा पराभव झाला. आंध्र आणि सौराष्ट्र संघांचे गन सारखे असले तरी देखील सौराष्ट्र ने २ तर आंध्रने १ बोनस गुण मिळवला होता. (तोही त्यांनी शेवटच्या सामन्यात मिळवला.) महाराष्ट्राला त्यांच्या हैदराबाद विरुद्धच्या सामन्याचा फटका बसला असे म्हणता येईल. विजयासाठी दुसऱ्या डावात केवळ २७ धावा हव्या असताना महाराष्ट्राला बोनस गुण मिळवणे सहज शक्य होते, पण पहिल्याच चेंडूवर ऋतुराज गायकवाड बाद झाला, अन्यथा आज चित्र काहीसे वेगळे दिसले असते. मुंबईने देखील हात तोंडाशी आलेला सामना घालवला. त्यांनी महाराष्ट्र पेक्षा एक धाव जास्त काढली असती तर कदाचित आज ते बाद फेरीत दिसले असते. अर्थात, या जर-तर च्या खेळाला अर्थ नाही. म्हणतात ना ‘जो जीता वही सिकंदर’. 

मुंबई आणि महाराष्ट्र क्रिकेटला मोठी परंपरा आहे. मुंबई क्रिकेट तर भारतीय क्रिकेटचा पायाच समजला जातो. अशावेळी देशांतर्गत क्रिकेटमधील सर्वात मोठी स्पर्धा – रणजी ट्रॉफी, आणि या स्पर्धेच्या बाद फेरीत प्रवेश न मिळणे हे दोन्ही संघांसाठी वाईटच आहे. पण आता या वर्षीच्या बाद फेरीतील संघ आता ठरले आहेत. मुंबई आणि महाराष्ट्र या दोन्ही संघांना एकदा शांतपणे या वर्षी घडलेल्या घटनांचा विचार करून त्याप्रमाणे पावले टाकणे आवश्यक आहे. 

वानखेडे स्टेडियम – आठवणींचा कोलाज (दैनिक केसरी, पुणे)

तारीख होती २३ जानेवारी १९७५, वार गुरुवार. त्यादिवशी भारतीय क्रिकेट इतिहासात एक इतिहास रचला जात होता. भारतीय क्रिकेटच्या पंढरीत, मुंबईतील एका नवीन स्टेडियम मध्ये पहिलाच कसोटी सामना खेळला जात होता. याआधी मुंबईत कसोटी सामने झाले नव्हते असं नाही पण त्या सामन्याला एक वेगळंच महत्व होतं. मुंबई क्रिकेट असोसिएशनच्या (त्यावेळेचं बॉम्बे क्रिकेट असोसिएशन) स्वतःच्या मैदानावर भारत विरुद्ध वेस्ट इंडिज हा कसोटी सामना रंगणार होता. शेषरावजी वानखेडे आणि त्यांच्या टीमच्या मदतीने अगदी रेकॉर्ड कालावधीत तयार झालेल्या या मैदानाला वानखेडेंचंच नाव दिलं गेलं होतं. मुंबईचं हे वानखेडे स्टेडियम काही काळातच केवळ मुंबई नाही तर भारतीय क्रिकेटवर आपला ठसा उमटवेल अशी अपेक्षा सुद्धा त्यावेळी कोणी केली नसेल. १९७५ च्या आधी मुंबईतील सामने प्रामुख्याने क्रिकेट क्लब ऑफ इंडियाच्या (CCI) ‘ब्रेबॉर्न स्टेडियम’ वर होत. पण काही कारणाने CCI आणि मुंबई क्रिकेट असोसिएशन यांच्यामध्ये खटके उडाले, आणि त्यातूनच पुढे जन्म झाला ‘वानखेडे स्टेडियम’चा.  या मैदानावर पहिला कसोटी सामना खेळला गेला तो भारत आणि वेस्ट इंडिज संघामध्ये. या सामन्यात वेस्ट इंडिजचा कप्तान होता क्लाइव्ह लॉइड आणि भारताचा कप्तान होता मन्सूर अली खान पतौडी (हा त्याचा शेवटचा कसोटी सामना होता.) 


खऱ्या अर्थाने वानखेडे स्टेडियम म्हणजे भारतीय क्रिकेट रसिकांच्या मनाचा हळवा कोपरा आहे. जे स्थान इंग्लंडमध्ये लॉर्ड्सचं, ऑस्ट्रेलियात मेलबर्न क्रिकेट ग्राउंडचं तेच भारतात वानखेडे स्टेडियमचं. या मैदानाने भारतीयांच्या भावनांना अनेकदा हात घातला आहे. १९७८/७९ मध्ये सुनील गावसकरने वेस्टइंडीज विरुद्ध केलेलं द्विशतक (२०५ धावा) अजूनही क्रिकेट रसिकांच्या स्मरणात आहे. त्याच सामन्यात वेस्टइंडीजच्या अल्विन कालिचरणने देखील एक झुंजार शतक झळकावले होते. त्यानंतर १९७९-८० मध्ये भारताने पाकिस्तानवर मिळवलेला दिमाखदार विजय, पुढच्याच वर्षी इंग्लंडच्या इयान बोथमने केलेली शतकी खेळी आणि घेतलेले १३ बळी ह्यांची देखील चर्चा होत असते. रणजी ट्रॉफी सामन्यात रवी शास्त्रीने एकाच षटकात लागवलेले ६ षटकार देखील याच मैदानावर. (ही कामगिरी करणारा शास्त्री हा दुसरा फलंदाज ठरला.) सचिनने मुंबईसाठी केलेले पदार्पण, त्याचा रणजी ट्रॉफीचा पहिला सामना, आणि त्या सामन्यात झळकावले शतक देखील याच मैदानावर. पुढे १९९१ चा वानखेडे वरील रणजी ट्रॉफीचा अंतिम सामना खऱ्या अर्थाने गाजला. मुंबई विरुद्ध हरियाणा या सामन्यात हरियाणाने केवळ २ धावांनी विजय मिळवला. हा सामना देखील दीर्घकाळ लक्षात राहणारा आहे. १९९३ मध्ये भारताने इंग्लंडवर आणि १९९४ मध्ये वेस्टइंडीजवर अगदी सहजगत्या मिळवलेले विजय देखील लक्षात राहणारे. या इंग्लंड विरुध्दच्याच सामन्यात विनोद कांबळीने द्विशतकी खेळी केली होती. याच मैदानावर २००२ मध्ये  इंग्लंडच्या अँड्र्यू फ्लिन्टॉफने विजयानंतर केलेला उन्माद आपण सगळ्यांनीच बघितला (आणि गांगुलीने पुढे काही महिन्यातच लॉर्ड्सवर त्याची परतफेड केली ती देखील आपण अनुभवली आहे.) आत्ता आत्ता, काही वर्षांपूर्वी इंग्लंड विरुद्ध विराटने केलेल्या २३५ धावा त्याच्या सर्वोत्कृष्ट खेळींपैकी एक म्हणता येतील. इतकंच नाही, तर न्यूझीलंडच्या एजाज पटेलने कसोटी सामन्यात एका डावात १० बळी घेण्याचा केलेला पराक्रम देखील वानखेडेने बघितला आहे. अनेक ऐतिहासिक घटनांचे साक्षीदार असलेले हे मैदान खरोखर भारतीयांच्या क्रिकेटच्या आठवणींचा खजिना आहे. 

पण खऱ्या अर्थाने या मैदानावर घडलेल्या दोन सर्वात मोठ्या घडामोडी म्हणजे भारताने २०११ चा जिंकलेला विश्वचषक आणि सचिन तेंडुलकरचा शेवटचा कसोटी सामना. या दोन्ही घटना भारतीयांच्या मनावर कोरल्या आहेत, कायम राहतील. २ एप्रिल २०११ ती संध्याकाळ, भारत विरुद्ध श्रीलंका सामना, तो प्रेक्षकांचा जल्लोष, गौतम गंभीरची झुंजार खेळी आणि शेवटी कर्णधार धोनीचा तडका लागवणारा हेलिकॉप्टर शॉट, तो षटकार आणि भारताचा विजय. सगळंच अभूतपूर्व. जवळजवळ १२ वर्षे झाली तरीही ती संध्याकाळ आपल्या मनात घर करून आहे. त्या दिवशी वानखेडे स्टेडियम वरील त्या विजयाने संपूर्ण देशाला एकत्र आणले होते.

पुढे दोन वर्षातच सचिनने निवृत्तीचा निर्णय घेतला. त्याचा २०० वा आणि शेवटचा कसोटी सामना त्याच्याच होम ग्राउंडवर – वानखेडेवर होणार होता. संपूर्ण स्टेडियम सचिनमय झालं होतं, आणि सगळ्या देशाच्या नजर खिळून होत्या त्या वानखेडे स्टेडियमवर. सचिनची ती शेवटची खेळी, सामना संपल्यानंतर आपल्या संघाने त्याला दिलेला ‘गार्ड ऑफ ऑनर’, त्याचं ते प्रसिद्ध आणि काळजाला हात घालणारं भाषण आणि सर्वात शेवटी मैदानातून बाहेर पडताना सचिनने वानखेडेच्या पीचला वाकून केलेला नमस्कार. सचिन त्याच्या कृतीतून बरंच काही बोलून गेला. एका महान खेळाडूने त्याच्या कर्मभूमीला, त्याच्या मैदानाला मनापासून दिलेली ती मानवंदना विसरणे कधीही शक्य नाही. 

वानखेडे स्टेडियमच्या बाबतीत अजून एक महत्वाची गोष्ट म्हणजे त्या स्टेडियमवर असलेले स्टँड्स. मुंबईच्या तीन महान क्रिकेटपटूंच्या नावाने असलेले ३ स्टँड्स तितकेच प्रसिद्ध आहेत. विजय मर्चंट, सुनील गावस्कर आणि सचिन तेंडुलकर स्टँड्सनी या मैदानाची शोभा अधिकच वाढवली आहे. आणि अर्थातच तो जगप्रसिद्ध ‘नॉर्थ स्टॅन्ड’. त्या नॉर्थ स्टॅन्ड मधून क्रिकेट सामना बघण्याची मजा काही औरच आहे, काळ बदलला तसं क्रिकेट देखील बदललं. आता दर वर्षी जत्रा भरावी त्या प्रमाणे आयपीएलचे सामने वानखेडेवर होतात. नवीन खेळाडू, नवीन प्रेक्षक तिथे येऊन टी-२० चा आनंद लुटतात. त्यात काहीच गैर नाही, ते क्रिकेट देखील तेवढंच दर्जेदार आहे. तरीही खरा मुंबईकर क्रिकेट रसिक वानखेडेवर वर्षात एकदा होणारा एखादा रणजी ट्रॉफीचा सामना, दोन-तीन वर्षातून होणार एखादा कसोटी सामना बघण्यासाठी आतुर असतो. गेल्या काही वर्षात भारतात अनेक नवनवीन टेस्ट सेंटर्स झाली आहेत, अनेक नवीन मैदाने होत आहेत. हा खेळ खऱ्या अर्थाने देशाच्या कानाकोपऱ्यात पोहोचत आहे. पण वानखेडे स्टेडियमचं ग्लॅमर कधी कमी होईल असं वाटत नाही.

वानखेडे स्टेडियम म्हटलं की एकीकडे मरीन लाईन्सचा तो झगमगाट आणि त्यापलीकडे तो अथांग सागर दिसतो. दुसऱ्या बाजूला मुंबईची लाईफलाईन असलेल्या लोकल रेल्वेचं जाळ दिसतं आणि सामन्याच्या वेळी मैदानाकडे धावत असलेला क्रिकेटवेडा दिसतो. वानखेडे स्टेडियम म्हटलं की त्या पहिल्याच कसोटी सामन्याच्या वेळी झालेली दंगल आठवते. वानखेडे म्हटलं २०११ च्या विश्वचषक अंतिम सामन्यात सचिन आणि सेहवाग बाद झाल्यानंतरची नीरव शांतता आठवते, आणि त्याच सामन्याचा शेवट देखील समोर येतो. नुवान कुलसेकराचा तो चेंडू महेंद्रसिंग धोनी टोलवताना दिसतो, आणि रवी शास्त्रीचा आवाज कानात ऐकू येतो. ” Dhoni hits the sixer, and India wins….” 

वानखेडे स्टेडियम म्हटलं की आठवणी जाग्या होतात आणि क्रिकेट रसिक अजूनच या मैदानाच्या प्रेमात पडतो. 

To know more about Crickatha